08 sierpień 2004 r. XIX Niedziela Zwykła

Moi Drodzy!

Teksty dzisiejszej liturgii słowa, podnoszą nas mocno na duchu i umacniają naszą wiarę.
Święty Paweł w Liście do Żydów mówi, że wiara jest poręŹką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy.
Święty Łukasz – świadom, że mówi do ugruntowanych w wierze – zwraca się do nas słowami zachęty, a może nawet nakazu: Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie; bądźcie podobni do ludzi, oczekujących swego pana, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołace .
Wiara – czy zdajemy sobie jasno sprawę z tego, co to znaŹczy wierzyć ? Jakie są konsekwencje tego, że wierzymy ?
Wiara – to pierwsza i podstawowa z trzech cnót teologiczŹnych,
– postawa człowieka wobec Boga, który objawia mu samego siebie i swą zbawczą wolę,
– wierząc, człowiek dobrowolnie i całkowicie powierza się Bogu, uznając Go za absolutną prawdę i dobro, ku któremu chce kierować swoje życie.
W Starym Testamencie, pierwszy człowiek Adam, miał okazać wiarę przez posłuszeństwo Bożym nakazom. Ojcem wierzących nazywa Pismo święte  Abrahama, ponieważ uwierzył w obietnice Boże, sprzeczne na pozór w normalnym biegu rzeczy; uwierzył, że stanie się ojcem licznego narodu, choć on i jego żona byli już starzy; gotów był złożyć ofiarę z życia swego syna   Izaaka wierząc, że Bóg może ożywić umarłych.
Podstawowym wymaganiem przymierza, jakie Bóg-Jahwe zawarł z ludem izraelskim, była wiara w Niego jako jedynego Boga Wybawiciela, Stworzyciela i Pana całego świata.
W Nowym Testamencie wiary w Boga Ojca i w siebie jako Jego wysłannika i Syna, domagał się Jezus z Nazaretu. Nakazuje On apostołom głosić ewangelię wszelkiemu stwoŹrzeniu. Przyjęcie jej z wiarą stanowi o zbawieniu.
Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony.
W historii Kościoła, troska o wierne przekazywanie ewanŹgelii wyraża się w powstaniu symboli wiary jako znaków jej prawowitego i integralnego wyznawania, a następnie w decyzjach soborów powszechnych i nauczaniu papieży.
Głównym zadaniem soborów i papieży jest prawidłowa interpretacja wiary w zmieniających się warunkach ludzkiego życia i wobec pojawiających się błędów w jej rozumieŹniu lub wyrażeniu.

Oficjalne nauczanie w Kościele będące jedną z zasadniczych funkcji pasterskich biskupów, jako następców apostołów, z Biskupem Rzymu jako następcą świętego Piotra na czele, stawia sobie zawsze na celu przekazywanie i strzeżenie depozytu wiary.
Według oficjalnego określenia wiary przez Sobór Wat. II, w Konstytucji Dogmatycznej o Objawieniu Bożym Kościół naucza.:  Bogu objawiającemu należy okazać posłuszeństwo wiary, przez które człowiek z wolnej woli cały powierza się Bogu, okazując pewną uległość rozumu i woli wobec Boga objawiającego i dobrowolnie uznając objawieŹnie przez Niego dane.
Wiara jest aktem całej ludzkiej osoby. Jest ona przyjęciem Objawienia Bożego. Objawienie głoszone przed Chrystusem w dziejach narodu izraelskiego, a jego głosicielami byli patriarchowie, prorocy i uczeni w Piśmie.
Swój szczyt i pełnię osiągnęło Objawienie się Boga w JeŹzusie Chrystusie. Głosicielami tego Objawienia stali się apostołowie jako uczniowie Jezusa Chrystusa i świadkowie Jego zmartwychwstania.
To Objawienie Boże wyraża się w Tradycji przekazywanej w historii Izraela i w Kościele, a spisanej pod natchnieŹniem Ducha Świętego w księgach tworzących Pismo święte. Wierząc, człowiek całkowicie oddaje się Bogu, przyjmując Jego słowo za niewzruszoną prawdę i upatrując w Bogu swoje pełne i ostateczne Dobro.
Wiara jest darem Bożym – jest dziełem łaski i wewnętrzŹnej pomocy Ducha Świętego.
Wiara jest postawą rozumną, ponieważ objawienie Boże jest wiarygodne, jego głosicielami byli posłani przez Boga prorocy, a przede wszystkim sam Jezus Chrystus, ze względu na swą osobowość, mądrość swej nauki, znaki i cuda,      jakie czynił, śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie.
Wiarygodnym głosicielem apostolskiego świadectwa jest Kościół. Wiarą żyje się we wspólnocie wierzących, to znaczy w Kościele. Wiarę przyjmuje się od tych, którzy już uwierzyli, przede wszystkim od rodziców. Każdy  w to wierzy i zgodnie z wiarą żyje, świadczy o niej i przekazuje ją dalej.
Wspólnie przeżywa się i wyznaje wiarę w modlitwie, w liturgii, we wspólnym płynącym z wiary działaniu.
Duch Święty przez swoje dary stale wiarę udoskonala, dzięki czemu rozumienie Objawienia staje się coraz głębsze. Wiara zatem ulega rozwojowi w miarę wnikania w jej tajeŹmnice na modlitwie i w miarę wyznawania jej w życiu i uczynkach.
Dzięki temu umacnianiu się w wierze każdego chrześcijanina, a także dzięki pracy teologów i zobowiązującemu  wszystkich teologów i zobowiązującemu  wszystkich nauczania biskupów, wzrasta rozumienie wiary i jej wymagań w całym Kościele.
Zaparcie się wiary jest grzechem ciężkim, zachodzi ono również wtedy, gdy wewnętrznie pragnie się zachować wiarę, a na zewnątrz się jej wypiera.
Stałe ukrywanie wiary staje się zaparciem się wiary i rezygnacją z dawania świadectwa wobec świata i wspólnoty wierzących. Jest także zgorszenie dla ludzi słabej wiary.
Przypomniałem pobieżnie naukę Kościoła o wierze, która winna być znana i stosowana w życiu każdego chrześcijanina.
Świętym obowiązkiem Kościoła, jest przekazywanie nauki Jezusa Chrystusa zawartej w Piśmie świętym i w Tradycji Kościoła.
Kościół nie może zmieniać nauki objawionej dla zaspokojenia ambicji, czy ułatwienia życia.
Nie wolno dostosowywać zasad moralnych do wymagań człowieka twierdzącego, że tak będzie wygodniej, łatwiej, postępowo.
Znamy w historii Kościoła odstępstwa, które były powodem wielu zamętów i niepokojów, a niektóre istnieją do dnia dzisiejszego.
Dzisiaj również Kościół musi odpierać ataki różnych prądów filozoficznych, aspołecznych czy politycznych usiłujących narzucić Kościołowi filozofię sprzyjającą daneŹmu systemowi politycznemu; usiłujących wmówić wiernym, że Kościół nie idzie z postępem, jest zacofany, itp.
Historia. sama daje nam odpowiedź po czyjej stronie jest prawda – zmieniają się ustroje polityczne państw i narodów, zmienia się przywódców bardzo często drogą krwawego przewrotu, tymczasem Kościół od dwu tysięcy lat jest ten sam, głosi tę samą naukę, uznaje tego samego Pana, któremu służy i wypełnia Jego wolę:  Idźcie i nauczajcie wszystkie narody .
Módlmy się często, każdego dnia, o pomnożenie w nas wiary, na wzór Najświętszej Maryi Zawsze Dziewicy, Niepokalanej Wspomożycielki Wiernych, Oblubiebienicy Dycha Świętego. oraz świętych.
SZCZĘŚĆ BOŻE.