19.11.2006 r. 33 Niedziela Zwykła.

 ,,Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą” (Mk 13,26).

Moi Drodzy!

Groźba nad światem

Dnia 23 października 1967 r. sekretarz generalny ONZ wydał raport o skutkach ewentualnego użycia broni jądrowej. Raport ten został rozpowszechniony, w celu lepszego zrozumienia groźby wiszącej nad światem i wzmożenia wysiłków pokojowych. Brzmi on przerażająco. Oto tylko niektóre dane tego raportu. Jeżeli według przybliżonych danych statystycznych w Hiroszimie było 78 000 zabitych i 84 000 rannych,  a w Nagasaki 27 000 zabitych i 41 000 rannych, nie licząc chorych i zaginionych oraz innych  strat materialnych,  to przy dzisiejszym  arsenale wojennym cyfry te trzeba pomnożyć. Wybuch dwudziestomegatonowej bomby nad Manhattanem spowodowałby śmierć 6 milionów ludzi spośród 8 milionów mieszkańców Nowego Jorku. Wybuch o mocy 20 000 megaton spowodowałby stratę 95 ludności Stanów Zjednoczonych.
Refleksje można by snuć dalej, obliczać skutki w miarę powiększających się arsenałów, napięcia wojennego, możliwości błędu czy przypadku… Innymi słowy człowiek sam może spowodować swoje unicestwienie.
Koniec świata „nas nie ominie”.
Sami stwierdzamy już tę prawdę, którą głosił dwa tysiące lat temu Chrystus. Kiedy to nastąpi? Nie wiemy. „O dniu zaś owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec”. Nie znaczy to, że Chrystus jako Bóg nie zna czasu tego wydarzenia. Lecz jako Mesjasz na ziemi nie miał w planie wyjawiać owej tajemnicy.
Św. Marek w sposób krótki i lakoniczny przedstawia powtórne przyjście Chrystusa i nasz końcowy rozrachunek z Nim. Szerzej i tragiczniej opisuje to św. Mateusz. Trudność polega też na tym, że Zbawiciel łączy fakt zburzenia Jerozolimy z zapowiedzią końca świata. Jedno i drugie było nieznane słuchaczom. Ale zapowiedź zburzenia Jerozolimy była dokładniejsza. „Nie przeminie to poklenie, aż się to wszystko stanie”. I stało się w roku 70. Potwierdzeniem spełnienia się drugiego proroctwa było spełnienie się pierwszego. Zapewnieniem były i są słowa Chrystusa: „Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą”.
Zatem koniec świata nas nie minie. Nie ominie nas i sąd ostateczny, poprzedzony triumfalnym przyjściem Chrystusa. „Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą”. To przyjście będzie odmienne od pierwszego – w Betlejem. Tam przyszedł w uniżeniu – a tu ,,z wielką mocą i chwałą”. Tam – jako „Maluczki” – a tu jako Król, Pan i Władca. Tam, jako „Sługa” ludzkości – a tu jako Sędzia.
Przewidział to już Daniel w swoim widzeniu, gdy mówił: „Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie” (Dn 7,14).
Uzupełnia te słowa św. Paweł: „Wreszcie nastąpi koniec, gdy przekaże królowanie Bogu i Ojcu, i gdy pokona wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc. Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy. Jako ostatni wróg zostanie pokonana śmierć” (1 Kor 15,24-26).
„Wtedy pośle on aniołów i zbierze swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi aż do szczytu nieba”. Wówczas nie ominie nas sąd ostateczny.
W roku 1964 toczył się przez długie miesiące we Frankfurcie nad Menem, w Niemczech, proces przeciwko członkom załogi oświęcimskiego obozu zagłady. Setki świadków różnych narodowości, między innymi również Polacy zeznawali, jak „służba zdrowia” w Oświęcimiu wraz z lekarzami i dentystami brała udział w masowym mordowaniu ludzi, w sposób najbardziej czynny i bezpośredni…
Podobnych procesów „pokazowych” było więcej, ze słynnym procesem w Norymberdze w roku 1945 na czele. Ale czymże były czy są owe procesy i ewentualne kary wymierzane tylko niektórym oskarżonym wobec przyszłego procesu na sądzie ostatecznym ? Tam już nie będzie „przedawnienia” ani apelacji, ukrywania się czy przekupstwa. Będzie obowiązywać prawo sprawiedliwości i prawdy.
 „Uważajcie, czuwajcie”…
Zatem, „uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie, […] bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie” (Mk 13,33-35). Do czujności zachęca i wzywa nas sam Chrystus. Wzywa nas również Kościół. Wzywał na początku roku kościelnego, z początkiem adwentu i wzywa dziś pod koniec roku.
Całe życie nasze winno być czuwaniem i oczekiwaniem na przyjście Pana. Czuwanie i oczekiwanie nie wyklucza pracy, nie utożsamia się z bezczynnością, nie powinno nas napawać lękiem. Bo motywem czujnego życia naszego winna być nie bojaźń, ale miłość; nie kara za przewinienia, ale nagroda wieczna; nie beztroska, ale świadoma odpowiedzialność; nie doczesność, ale wieczność. A wtedy koniec świata nie będzie zastraszającym widmem, ale kresem wędrówki ludu pielgrzymującego w drodze do Ojca w niebie przez Jego Syna.

SZCZĘŚĆ BOŻE.