Moi Drodzy!    

W dzisiejszą niedzielę i w czterech następnych czytamy szósty rozdział Ewangelii wg świętego Jana. Składa się nań: rozmnożenie chleba, chodzenie Jezusa po wodzie, wielka mowa Jezusa w Kafarnaum, kryzys wiary uczniów Chrystusa.
Podobnie jak poprzednie cuda, rozmnożenie chleba jest także znakiem. Znak ten wskazuje na tajemnicę Osoby Jezusa Chrystusa.
Wszyscy widzieli ten znak  i byli gotowi przez moment uznać Jezusa za proroka, który miał przyjść na świat. Jednak ich wyobrażenia o Mesjaszu i zbawieniu, jakie miał przynieść, były jeszcze bardzo dalekie od prawdy.  
Chciejmy pozostać przy Chrystusie, i całkowicie Mu zaufać;  wtedy Jezus odsłoni nam najgłębszy sens cudownego rozmnożenia chleba i powie prawdę o Chlebie Żywym, zstępującym na ołtarz w czasie przeistoczenia.
Chleb jest skarbem. Skoro Bóg potrafił nakarmić jednym bochenkiem chleba tysiące ludzi, to równie łatwo może nakarmić jednym bochenkiem milion czy jeszcze więcej ludzi. A jednak tego nie czyni. Patrzy, jak od wieków rokrocznie umierają z głodu miliony ludzi. Patrzy również, jak setki tysięcy ton chleba wyrzuca się do kosza.
Gdyby ktoś pozbierał ten suchy, porzucony przez nas chleb i przesłał tym, którzy umierają z głodu, uratowałby ich życie. A  jednak tego nikt nie czyni. Bóg złożył chleb w nasze ręce i liczy na to, że potrafimy odkryć wielkość tego daru i zdołamy otoczyć go szacunkiem.
Jako dzieci jednego Ojca, powinniśmy podzielić się chlebem sprawiedliwie i z miłością.
Odpowiedzialność za chleb Pan Bóg złożył w nasze ręce i kiedyś będzie nas sądził z naszego podejścia do Jego wielkiego daru.
Chleb jest wielką tajemnicą życia.
Chleba nie wydobywa się z kopalni. Chleb się rodzi, chleb żyje, chleb wzrasta. Każde najmniejsze ziarno mieści w sobie tajemnicę życia. To jest wielki skarb życia. Życie, które można pielęgnować, by wydało następne kłosy. Ileż takich ziaren z tajemnicą życia trzeba zemleć, aby upiec jeden bochenek chleba. Życie ziarna zostaje zniszczone po to, abyśmy zostali nasyceni. Bóg systematycznie, co roku, troszczy się o nasz stół.
Ponieważ mamy do czynienia z tajemnicą życia, trzeba je pielęgnować. Trzeba mu dać słońce, wodę, ziemię. Trzeba pielęgnować przez długi okres czasu, by mogło wydać owoce.
To Bóg przygotowuje nam stół. On uczestniczy w pielęgnowaniu rosnącego chleba. Z jaką troską trzeba chronić łan, aby nie zniszczyły go czyhające nań wrogie siły.
Chrystus, który doskonale znał troskę Ojca Niebieskiego o chleb, otacza ten dar wielkim szacunkiem. Mimo, że uczta miała miejsce na łące, każe zbierać ułomki, aby się nie zniszczyły. Wielki znak szacunku wobec tego daru. Ile razy brał do ręki chleb, tyle razy się modlił. Chleb kierował Jego myśli do Ojca. Każdy człowiek wierzący w spotkaniu z chlebem winien zwracać się do Boga w geście dziękczynienia i uwielbienia.
Chleb winien również zwracać naszą uwagę na głodnych. Chrystus łamie chleb i rozdaje. Stanął wobec ludzi głodnych i chciał się podzielić z nimi chlebem, który posiadali Apostołowie. Nie można jeść chleba myśląc tylko o sobie. Nie można również nie zjedzonej reszty wyrzucić na śmietnik. Takiego skarbu nie wolno traktować jak śmieci!
Ludzie ginący z głodu gotowi są oddać wszystko za kromkę chleba. Jest to jeden z największych skarbów, jakie posiadamy na ziemi.  Wielkie bogactwa nic nie znaczą, kiedy człowiek umiera z głodu. Chleb jest skarbem decydującym o naszej egzystencji na ziemi.
Chrystus uczy nas dostrzegać wartość skarbu, jakim jest chleb i uczy nas dzielenia się tym skarbem!  Chce, abyśmy biorąc do ręki chleb, zwracali się do Boga Ojca w geście dziękczynienia i pamiętali o tych, którzy są głodni.
Chrześcijanin winien zawsze w sposób religijny podchodzić do chleba. Chrystus pozostał wśród nas pod postacią chleba, aby karmić naszą duszę w tym czasie przebywania jej na ziemi, by skutecznie mogła trwać przy Bogu już tu na ziemi.
A zatem przyjmowanie Ciała Chrystusa,  jest to stanowienie z Nim jedno, otrzymywanie od Niego energii, która umożliwia upodobnienie się do Jezusa do tego stopnia, że wszystko inne staje się mniej ważne.
Przyjmując Ciało Chrystusa wezwani jesteśmy do „życia jak ludzie mądrzy „. W taki sposób ujmuje św. Paweł „mądrość życia”, która zakłada przekonanie  o   „trwaniu w Chrystusie”.
Objawienie przez Chrystusa tego, czym jest Chleb Eucharystyczny, Komunia święta – zachęca nas do godnego Jej przyjmowania i do godzenia się na wszystkie jej skutki w naszym życiu.
Uczestnicząc we Mszy świętej,  starajmy się  przeżywać ją z całą szczerością, na jaką nas stać, po wysłuchaniu  przemawiającego do nas Jezusa w liturgii słowa. 

Szczęść Boże.